927 == دو چیزی که ما ایرانیان خیلی دوست داریم

                        دو چیزی که ما ایرانیان دوست داشته ایم

                                                       (  طنز )

ایرانیان را بر دو چیز بسی دوست داشتنی بوده است. اولن داشتن مدرک و تیتر دانشگاهی و دومن ماشین یا اتومبیل  و یا همان خود رو.که آخر معلومم نشد چگونه این وسیله مکانیکی بی جان (خود  روی ) می کند.بگذریم. خدای عالمیان راسپاس که هر دو عشق وعلاقه دیرینه سال ملت را به هر سان که بود فراهم نمودند. مگر چه چیزی بوده است که فراهم ننموده اند ؟ اولا جهت یک دوره دانشجوبودگی در هر کوی و برزن و بیابانی و (دشتگی) تا خانه های ایوان دار و حیاط رو باز قمرخانمی  که یافت شد ساختمان ودفتر و دستک و پوشه و رایانه ای فراهم، تابلوی دانشگاههایی چون آزاد و دولتی و پیام ونور وعلمی کاربردی و پودمانی راه دور و راه نزدیک و آموزشگاه به سر خیابان چسبید. و خلق الله را از کاردانی وکارشناسی و ارشد و دکتری خارجی و ایرانی بی نصیب نگذاشت. ثبت نام وثبت نام و قبولی صد در صد تضمینی پشت به پشت انجام گرفت وخلاصه که هر کس به فراخور نیاز، نوع مدرک برای جاهای مورد لزوم خویش و یا اصلا جهت انباشت و نمایش آن در جیب و مهمانی و محافل خانوادگی و خواستگاری مستفیض شد.(همان فیض بردن است). پس انواع کتاب و انتشار و آموزشگاه و راهنمای انتخاب رشته و آگهی تبریک عکس دارو بگیر و ببر و بخر و ببرسئوالات امتحانی و کافی شاپ های لازم و قرار مدار و ابزار و یراق و ریش و روپوش و قطاری از موضوعات مادی و معنوی همچون جداول مندلیف را در فرهنگ نوظهور ما پدید آورد.

و اما دومن داشتن ماشین یا اتومبیل که سرتان را بدرد نمی آورم، چنان این گاز و فرمان و دنده و بدنه رنگی و بوی بنزین ومشمای دور صندلی نو و اقساط بانکی با ماهی صد هزار تومان بدلها نشست که کمپانی های معظم انحصاری فربه شده با حلب های قطر بالا و پیچ و مهره و لوازمات درخواستی ساخت کارگاههای مختلف  فرت فرت خودرو ساخته شده را روانه خیابان و کوچه پس کوچه ها نموده و وارد کنندگان نوظهور و تازه گام هشته که بین صبحانه و شام رفت و برگشتشان به کشور چین بوده است و همواره چندین کشتی بزرگ فلان تنی پر از اموال هنوز (اوردر) داده نشده.سفارش نداده.  در وسط دریا اماده برای ورود و تخلیه از هر نوع خود رو چینی می باشد. چیزهای دیگر بماند.و لذا در چشم برهم زدنی و با همان سرعت قبلی همه جای کوچه و خانه های ما از تولیدات و واردات این بزرگواران آقا زاد البته با بی خیال پارکینگ  جاده و خدمات و ارزانی ودر دسترس بودن لوازم و بالاتر از همه خوراک ان یعنی بنزین به آرزوی باستانی همه ما البته جامع عمل پوشاندند.خدا امواتشان را غریق رحمت نماید اجماعن آمین فراموش نشود.

و اما داستان و فرجام این دو موضوع عشقی ، نه از ان عشقی ها، بلکه از این دو چیز دوست داشتنی و پر پیچ وتاب علاقه ایرانیان به تیتر دانشگاهی و خودرو را هم در پایان بیاوریم که کار را دیگر تمام کرده باشیم.  پس: در زمینه علم و سواد و دانش و فن( که البته همه دانش اموزان  مستحضرند علم از ثروت بالاتر است) این گونه اتفاق افتاده است که (با پوزش از فرهیختگان و طالبین و زحمتکشان اهل علم)

اینک صاحبان حرَف، مدارک بالا و داشتن مهارت و سابقه کار را دراولویت می گذارند و با اینکه برای ساده ترین کاردهها هزار دست در جیب رفته و یک و یا چند نوع از این مدارک دانشگاهی در روی میز نهاده می شود اما جهت تسلط  و مهارت ان و یا هر شغل باید خری را برای بار کردن باقلی پیدا نمود.لذا صف عظیم نوبت کار راه خود را کج برای کوزه ای جهت انداختن این مدارک در آن لحظاتی به نزدیک ترین پارک می رود و سالها گذروقت دران ساختمانهای پر تبلیغات را به یاد می آورند.خود را در صف عظیم میلیونی منتظران وعده های کمک به اینده سرزمین خود می بیبنند. اینجاست که گفته آن دریادارپیربه گوش می نشیند که کشتی را در دریا مهارت و تجربه و کاردانی راه می برد واز طوفان نجات می دهد نه درجه و تیتر و لباس و مدرک.

واما فرجام موضوع دوم یعنی عشق اتومبیل ما ایرانی ها را که شرایط زمانه از لحاظ قدیمی ان یعنی خودروهای عمومی و اختصاصی و آداب و احترام و روش اصول ان که از دستور خارج شد بدین سمت رفته است که عرض می کنم . تولید ومونتاژ انبار انبار خودرو و واردات بی رویه وافسار گسیخته و فرهنگ داشتن حتمی خودروی شخصی و بی خیال شدن فروشندگان و روانه کنندگان خود روها به خیابان وکوچه های ما از پارکینگ های بزرگ و طبقاتی و تعریض جاده ها برای روان سازی جهت افزوده شدن ساعت به ساعت ان ؛ عدم توجه به به روز رسانی ،ضد آلایندگی و آلودگی صوتی وپراکنش روغن و سایر تراوشات و سرعت و دریافت گواهینامه وبلافاصله مسافرت های بین جاده ای با آن ظواهری که عرض شد و آسان وارزان وقابل حل بودن جرایم تخلفاتی که بعضن در کشورهای توسعه یافته بشدت سنگین است و بسیار موارد دیگر که وقت شما را خواهد گرفت و حتم هم بر ان وقوف دارید کار را بجایی رسانده است که تمامی مردم بلا استثنا در برابر غولی بنام خود رو در حال خفه شدن قرار دارند. راهها کم کم در حال بند آمدن ، کوچه ها و خانه ها در حال پر شدن، سرعتها لاک پشتی، معطلی های نجومی جمعیت، بیماری و بیماران واقعا موجود در بیمارستانها و منازل و ادارات ناشی از انواع عوارض آن، آمار تصادف و مرگ و میر و نقص عضوهای متفاوت و جدی به هیچ و پوچ، اقساط های معوقه و زندانهای مملو از افراد فاقد دیه تصادف، استفاده های ناهنجار ضد اجتماعی و تبهکارانه بلحاظ عدم کنترل سریع بر آن،  وجودانواع مشکلات روانی آن، وبسیاری دیگر موارد از عوالمات این عشق تازه وارد بر ما ایرانیان علاقه مند بدان می باشد. البته غمناک نباید بود ای دل که همواره با کنترل و برنامه ریزی علمی وعاقلانه و کار فرهنگی ومهندسی کاربردی دلسوزانه با ان در یک سطح جدی و کلان و کشورباید که از خارهای خطرناک این دو عشق نام برده یعنی دانشگاه آسان و اتومبیل فراوان و سهل الوصول کاست. بقولی تکنولوژی ها سریعا می رسند اما فرهنگ استفاده از آن و با آن اما چگونه باید نهادینه شود!!

و اما ای خواننده ارجمند بدان که اینک با لحن خوش پایانی مقال ، خدایگان را شاکریم که در دنیا دو چیزرا ما ایرانیان زیاده طالب بودیم یعنی تیتر دانشگاه و اتومبیل که به اسانی یک چای در کافی شاپ برایمان فراهم نمودند و شاید بدین طریق که پیش می رود بزودی آرزوی باستانی ما یعنی در هر خانه چندین اتومبیل شخصی و هر فرد دارای چند مدرک ایرانی و خارجی بوقوع بپیوندد.و فرهنگ پذیرش وهماهنگی و کار با ان هم با یک سی دی یا فوتی از آسمان برسد. اجماعن آمین.   

                        کوروش مهیار

.