ا تفاقی دررهگذار شعر پارسی

مختصری در باره متل هاو قصه هاوگویش گیلکی ما. چیز های با این مضمون ها را باید در دالان دود آلود گذشته های نه چندان دور و به کودکی که از بزرگتران خانواده شنیده و هم اینک با ویرایش و پیرایش نو با همان اصالت اصلی می توان برای نوجوانان و نوباوگان خواند تا بدانند. به گاه خواندن واژه ها و اصطلاحات اصیل و بومی آنرا برایشان توضیح دهند . آموختن و یادگیری سلیس تر گویش گیلکی ما را که از زمان های دور و با رنج و نگهداری به ما رسیده بکار بندند.اگر هر چه بیشترو بیشتر این واژه های دُر گونه اصطلاحات اصیل محلی مان را باز یافته بکار بندیم ؛ گفتار و ادبیات محاوره روزانه مابسیار خوش آهنگ گشته و گویش ما پر وبال گرفته و خود را دردهان و زندگی ما باز خواهد نمود.باید جدا مصربود که دیگر به نسل جدید به هیچ دلیلی اصرار نکرد تا در خانه و و بیرون و محیط بومی و محلی مان به زبان فارسی مخلوط شده با آوای گیلکی که چندان خوش آیند نیست از آن مترتب می شود . پارسی، شکر شکنی و قند و عسلی خاص خود را دارد. گویش بومی محلی هم نمک و حلاوت خاص خود را به صاحبانش می دهد. این وضعیت در طول شاید هزاران سال انیگونه سرانجام یافته است که در خارج از استان و حتی در داخل استان افرادی که مجبور به فارسی حرف زدن در خانواه های خود شده اند با این جملات نا خودآگاه آغشته به گیلکی دائم معذب اند. چرا؟ برخی هم با حالتی خجول و کم حرف در محیط دانشگاهی خود و یا حتا ادارات و غیره بسر ببرند. مخصوصا که در صدا و سیمای ما هم بازیگران ناشی و نا بلد غیره گیلانی با چرخاندن زبان و دهان و بسیار لوس، به اصطلاح می خواهند ادا در آورند. برای خنداندن مردم به هر دستاویز حتا سخره گرفتن فرهنگ گفتاری دیگران لحظات خنده ناک برای مردم ایجاد کنند. بهر حال چاره کار در ا, ...ادامه مطلب