ا تفاقی دررهگذار شعر پارسی

دُر دانه پیر ماابتهاجم ؛ ابتهاجم ؛هوشنگ عزیزخاطرت جمع شاخه های آن درخت ارغوانت با ریشه ها درمیان خاک ما خاک سبزت میهمان گشت( ک . م ) کوتاه دلگویه ای به پیشگاه سلحشور واژه های ناب ابتهاج من ؛ ابتهاج ما . خبرآمد که با برخی از دانشجویان عصر پنجشنبه در تالار مدرسه شاهپور رشت به انتظامات باید که باشیم ؟ باید اواخر بهار سال 58 بوده باشد ! هماوردی فرهنگی ادبی و سیاسی . با سخنورانی که نام هر تن از هر آهن ربا و انسان ربایی بیشترهوش می برد؛ راستی مینمایاند. نیک بختانه حضورم نزدیک تریبون مجلس اوفتاد . به فاصله ای از مردی پهن پیکر با سببیل های پر پشت مقبول آن سالها که آرام و ساکت وفکور درکت سبزمخملینش حضورداشت. همکلاسی دانشجوی بعدها شهیدم ؛هیجان زده بلند نام سایه هوشنگ ابتهاج را خواند. اما در آن وانفسای شلوغی جمعیتی جوان و سالمند ؛ شادناک و پر هیجان این صدا چیزی نبود. نشاط ذوق اوقات بعد انقلابی زیبا وعجیب وباورنکردنی!! بود . سخنرانان هر یک به اسلوب خویش کوتاه اما موجز میخواند ازنسیمی که خبرازدگردیسی نوینی درپهنه انقلابی شکوهمند میداد. « آه ای آرزوهای فریبنده انسانی.» باید بعد سیاوش کسرایی شاعر منظومه آرش و دیگر اشعار دوران ؛ نام ( ه الف سایه )که در تالارپیچید غریو آوای جمعیت به هوا رفت. پیش خود خجل که چرا من پیش ازاین نشناخته بوده ام. خیرسرم دانشجوی پرمدعای پرشورسرو خبر نگار افتخاری ؛ اما ازاین همه سالخوردگانی عاشق وپرخاطره عقب بوده ام !! دوستی و مهر آگاهی این چنین رو نمود. شادناک و زودآشنا .مرحبا.چه لذت ناک است آشنایی افزونتر با گوهرهای ناب شاعران با چراغ روشنی بخش. سایه ای با ذهن پر وسواس وظریف؛ که با عرق ریزی از روح خویش به الماس گرانسنگ ازدل ریگ های تفدیده دست یازیده بود. آری هوشنگ ا, ...ادامه مطلب