ا تفاقی دررهگذار شعر پارسی

تقویمی بهاری کنون سالی دیگر را به آسان و یا استخوان سائیدن در مشکلات گذراندیم به پایانی آن و آغاز سالی نو در تاریخ اجتماعی ایران مان رساندیم. پس اینک بهاریه ای را به سبک وسیاق خویش تقدیم به خوانندگان فرهیخته و صمیمی آن می نماییم. باشد که این سنت نگارش دل واگویه هر نویسنده به سالی یکبارادای دینی باشد برای مردمی که خواندن و اندیشیدن کار مدامشان است. و اینکه حدیث نیک و بد ما هم نوشته خواهد شد. اگر در دنیا رسانه آینه تمام نمایی برای رسیدن دسته جمعی به عرصه مدرنیسم وفرا مدرنیسم جهت سعادت و راحتی خیال عامه است ،پس وظیفه ای بعنوان نویسنده بر گرده خود احساس می شود. . باید بنویسم . بسیار خود را می پایم و می پویم تا درواژه ها تلالوی درخشان بهاری و شادمند موجود باشد . از کژ پوئی و یاس عاری .آیا می شود؟ نمی دانم بر استان ظاهرا سبزم گیلان و بر ولایتم فومنات چه می رود؟ بر عموم مطبوعات محلی ام چه؟ بر امپراطوری فقیرانه و سطحی صدا و سیمای استانی، دریایی به عمق چند سانت، چه می گذرد؟ مطبوعات محلی مان را چگونه رهبری کرده ایم که تیراژ و مطالعه ی غالب آنها توسط مردم بطور سینوسی بالاو پایین می شود. البته شاید در حد یک رفع وظیفه ، برای بیانیه های اموات و اعلام انحصار وراثت و فروش زمینهای زراعتی ارثی خوب باشد. اینطور نیست؟ آنکه نمی خواند که نمی خواند و من نوعی که به مطالعه ی اغلبشان می پردازم،چرا خیر سرم هیچ راضی نیستم. چگونه درمیان این همه مطبوعات از میزان انهدام و تاراج وحشتناک درختان پهن پیکر در جنگل های کهنسال و نادر که در شرف نابودی است و توسط شرکت های عجیب و غریب ، شبانه روزی از استان خارج می شوند خبر دار نمی شوم؟ و فقط سیلاب های بی سابقه و ممتد و تغییر دما و هوای استان که به سمت بیابانی می رود, ...ادامه مطلب